YAVRUCUK Bİ DE ÜNLEM !

Hayatım boyunca, sadece üniversitenin ilk yılında adamakıllı bir Sanat Dersi almışlığım vardır, lisedeki haftalık faaliyetleri ve teorik sanat bilgisini saymazsak. Üniversiteye kadar da hep bi dolu renkli kalem koleksiyonum vardı. Yazıyı ve kalemi oldum olası ayrıcalıklı, özel bulurdum. Sonra ne yaptım o kalemleri hatırlayamıyorum...  Ebruyu lisedeyen yapmışlığım vardı ve sırf pek bi heveslendiğim için, hat dersi almamış olsam da, kamışlarım ve mürekkebim de bi kenarda dururdu. Neyi, nasıl kullanacağımı öğrenmek üniversitenin ilk senesi aldığımız bir yıllık Güzel Sanatlar dersine kısmetmiş. Ama onda da ben bütün harfleri geçemeden zaten yıl bitmişti. Mastera başladığım sene, vakit ayırabilirim iyi düşüncesiyle kanun kursuna kaydolmuştum, ama kayıt gününün dışında kursun sokağına dahi adım atamamıştım. Amerika'ya gelirken,
çok boş zamanım olur artık, yaparım bi şeyler niyetiyle, kamışlarımı da çeyizimin arasında sıkıştırmıştım. Gel zaman- git zaman, arada elime alıp oyalanmanın dışında pek bir şey yapamadım. Geçen yıl, kızımın adaşı olan çok sevdiğim, çok kıymetli Ablam'ın teşvikiyle, kaligrafiye Bismillah dedik. Ardından ebru ve kat'ı geldi. Hatta kat'ı'nın sadece tanımını biliyordum. Hiç birinde profesyonel değilim. Hatta yapılanlara adiyattan olduğu için sanat diyorum... Bi de kızım sorduğunda, 'sanat yapıyorum annecim' demek kolay geldiği için...

Şimdi düşününce, otuz yıldır yapamadığım, zaman ayıramadığım şeylerle sanki bir yıllık bir kaçamak yapmışm, Mevlam bizi Alaska'da buluşturmuş. Kanun mu?! Heee, onunla buluşmamız hangi bahara bilmem ama herhalde onunla bir araya gelidkten sonra bir daha kış olmaz bana...  

Lafı çok uzattım, kusurumuz affola... Beni teşvikiyle, yüreklendirmesiyle, yol göstermesi ve tavsiyeleri ile kendi halime bırakmayan, ömür boyunca müteşekkir kalacağım M.Ablam'ın yine tavsiyesiyle, sanat niyetiyle oyalandığım şeyleri - ki eser demek çok komik olur- post ettiğim bir blog açtım. İleride lazım olursa cv'ye de koyabilirim... Yavru bloğum oldu daha bu bloğa alışamadan... http://soandsoart.blogspot.com/

Alışamadan diyorum da, aşmışım kendmi epeyce... Kardeşimin dışında, yazdıklarımı okumaya tahammül edebilen bi dolu takip eden arkadaşları görmek, daha doğrusu bu tabloyu idrak etmek, hem heyecan, hem endişe verdi bana, sonunda kocaman ünlemler olan. Ki, ben özele, mahremiyete son derece düşkünken, burada böyle rahatça yazabiliyor olmak kötü bir şey değildir umarım kendi adıma. Ve olur da kazara satırlara gözü takılan olursa, umarım, onlar için de kötü bir şey değildir burada karalananlarla meşgul olmak. Ve 'Teşekkürler' okuduğunuz, sesime ses verdiğiniz için... Ve 'Kusuruma bakmayın', sizi bu çelik-çomakla meşgul ettiğim için...

İyi, güzel şeylere ortak ve vesile olabilmek duasıyla... 

Diyen ne güzel demiş, nokta niyetine ...