LİMANLAR

"Anlatsam derdimi anlar mısın... Şu koskaca dünyada yalnız gibiyim... Yağmurlara inat ses ver gözyaşıma..." diyor ben dinliyorum.

Bir gemiyim ben.

O limandan bu limana, rüzgar ne yandan eserse kimi zaman.

Kimi zaman dümeni kime verdiysem ya da kim aldıysa hiç sormadan.

Oylece süzülürüm zamanda.

Yıldızlar yoldaşım olur gecelerin koynunda.

Dalgalar arasında boğuşurken çoğu zaman göz kırparlar uzaktan uzağa.

Bi kez daha direnmek için söz verip kendime, bi hamleyle uzanmak isterim gökyüzüne.

Ancak dibe çökmekten kurtarır bu heves sadece.

Sair zamanlardaki gibi bi kez daha denemek için dayanıyorum.

Zamana..

Dalgalara ..

Dümene..

Gülümsemek için güneşe, bekliyorum sabahları.

Sonra yıldızları özlüyorum.

Evet. Bir gemiyim ben yamalı bir gemi.

Sahil sahil dolaşırım.

Zaman denizinde uzak yakın limanlara uğrayıp bir parçamı bırakıp bir hatıra sırtlanıp yola koyulurum.

Yamalı bir gemiyim ben, zamanın sessiz sularına saklanıp yaşlarımı bırakıveririm öylece bakmadan ardıma.

Her defasında ilkmiş gibi.

Bir defası daha olmayacak sanarak.

Bir ruh taşırım yamalı gövdemde.

Yamalı bir ruh.

İyi anlaşırız bu nedenle.

Bir kanun sızısı ilişince inceden inceye sızlarız biz de beraberce göz göze.

“Sızıyı dindiren su, suyun sızladığını kimse bilmez...” misali.

Zamanın sularında akıp gideriz beraberce.

Yalnızlığı yaşarız çoğu zaman, göz kırpan yıldızların altında.
Güneşin soluk da olsa bazen, yüzüne gülümseriz yine de ve öylece bekleriz.

Beklemeyi özleriz, yamalı yamalı dinleriz, bir yıldızları bir de güneşi.

Bekleriz, özleriz, dinleriz. O limandan bu limana, selamet sahiline varıncaya kadar sabrederiz...