TEMBEL ANNE

Önceki gün bi tembellik yaptım ama tam tembellik. Düşününce bile muzip muzip gülesim geliyor. Bu yazıyı da öyle saçma sapan ancak bugün yazabildim, üşengeçlikten..

Misafir gelecek diye kalktım sabah, sonra başka güne ertelenince tamam dedim, no problemo! Güne dair planlarım programım tamamiyle değişecekti sabahın erken vakitlerinden başlayarak. Değişti de...

İş yapsak da yapmasak da hep bi şeyler dinlenir bizim evde. Açtım laptopu, Türkçe Olimpiyatları'nı dinlemekten başladım, kendimi Youtub'a Orhan - Ferdi yazarken buldum. Cezayirli kızımız sağolsun. Arabesk dinledim yani, orjinalinden. Meral benim açtığım şarkılardan bunaldı ki galiba yavrucak, gelip "anne anneannemin büyürken dinlediği şarkılardan açar mısın. Hani arabada olandan!" dedi. Karadeniz havalarını kastediyordu kuzucuk. Bi posta da horon teptik anlayacağınız. Ter topuktan çıktı beh! ile olan gıdımcık enerjim de böylece bitince, elimde çay, laptop dizlerimde, uzattım ayakkaları. Daldan dala gezerken ben internette, çocuklar da serbestliğin sersemliğiyle ve aynı zamanda çılgınlığıyla herhalde bilmem kaç kez Tinkerbell seyrettiler. Bin küsür kez "Let it go!" dinlediler. Verdim ellerine tableti, süresiz. Kusana kadar oynayın bakalım dedim. Bi noktada sıkılırlar bırakırlar ellerinden diye düşünüyordum, ama öyle olmadı, tecrübe ettim. Oğluşun, bi yandan çizgi film seyrederken, bi yandan tabletinde oyun oynayıp bi yandan da lego yapma gayretine de böylece şahit oldum. Bu arada Meral'in oyunlarına çirkin müdahalelerini de unutmayayayım. Küçükhanım da ondan aşağı kalmadı tabi. Arada hadi bi gayret müdahale edeyim dedim ama Harun'un yeni yetme İngilizcesiyle "Pıyiiiis!" (Please) diye yalvarmaları, rafa kaldırdı benim anneliğimi.
Çocuklar kendi çılgınlıklarında dönedursunlar, ben koltuğuma kurulmuş, google'ın dünyasında kendimi arıyordum. Başladım ard arda sormaya; "ayakkabi almayı cok sevmenin psikolojik bi temeli var mi". E dedim hazır başlamışken acaba "niye hep gözüm çantalarda". Ondan da bi sey çıkmadı aklı başında. "Kokuyu sevmenin psikolojik temeli" diye devam ettikçe etti google'ın dalgaları arasında,baktım aklıma ne geliyorsa soruyorum. Ama bi  balık tutamadım aklı başında, tabiri caizse. En son niye bu soruları soruyorum diye soracaktım ki onu kendim buldum. E okuduğum son iki kitap ki sonuncusu hala elimde, psikoloji içerikli olunca, çok normal tabi, bu kadar basit.
Çocuklara sordum; yemek mi istersiniz, mısır mı? Mısır dediler tabi zombiye dönmüşler. Ben de onlarla oturdum iki paket mısırı hüplettik. Tamam yemek yerine geçmez ama dondurma ve meyve de verdim arada.
Bi iki niyetlendim hani tembellik çulunu atayım üzerimden diye, hadi dedim gelin boyamanız için size çıktı alayım. Bi kaç sayfadan sonra kartuşu bitti yazıcının. Ama niyetim vardı yani çocuklarla bi seyler yapmaya. Böylece hevesim de kaçtı, açtım müziği, uzattım ayakları. Hay Allahııım, bugün amma tembellik yaptım deyip durdum yerimden kalkmadan. Ne bir kitap kapağı açtım, ne ev temizliği, ne akşam yemeği... Allah ne verdiyse mönüsü hep hazır çok şükür. Zaten havalar sıcak, kapı-pencere açamıyorum. Dışarısı fırın gibi. Hem de çok nemli, nefes almak bile istemiyor insan günün ilerleyen vakitlerinde. Kendi krallığımızda böyle bi mayışık, tembel tembel bi gün geçirmiş olduk. Ben halimden pek memnun olmasam da içten içe, çocuklar bu modu pek sevdiler herhalde. Çocukaların mutluluğu için, bi anne olarak arada böyle fedakarlıklar da yaparız artık yaz boyunca, napalım.. He bak onca şey araştırdım! güya google'dan, ama tembelliğin psikolojik temelini google'lamak şimdi aklıma geldi. Ona da bi ara bakayım.

Vesselam...