Beni Güzel Hatırla...

 "Gurbet" kelimesini kendimle ilgili olarak cümle içinde kullandığımda veya  kullanıldığında çok iğreti buluyordum. Gurbeti kurbete yol edinmiş olmak umuduyla, gurbet denilen yerde olmaktan mutluluk duyuyor, bir şeyleri özleyebilmenin hazzını, onlarla birliktelikten daha cazip buluyor idim. Gurbette garib olmak benim için biraz garip duruyordu sanki yine de. Neyse, lafı uzatmayayım...

Neydim ve nerdeyim şimdi, bilemedim... Gurbet içre gurbet yaşamak mı şimdiki... Bu mevsimlerde yıldızı ve ayı görünmeyen göklerin günlerdir bir türlü ağlayamaması, dolu dolu bakması da şöyle bi rahatlayamaması, onun da gurbette gurbet yaşamasından mıdır acaba. Rüzgarın o serin, ferah, üşüten ama dirilten eşliğinde, dua dua kokan da  nasıl verirsen ver, yeter ki Sen ver nidalarına icabet ettirilen damlaları, o göklerin hediyelerine bağrını açan toprağın kokusu, gurbette kurbete kavuşmanın sevinci midir... Diyen ne güzel demiş "Su yolunu bulur..." Yol bulmak için su olmak lazımmış belki de. İlk anki gibi, saf, duru bir damlası yeter bir su. Hani, hayy olan her şey sudandır ya. Diri kalmak için, dirilmeye vesile olabilmek için, yolunu bulup da menzile erebilmek için, önce su olmak lazım belki. Sonra da yolunu beklemek. Sonra da bulmayı medet medet ümid etmek. Med-cezirlerde kıyıyı seyretmek, fazla oyalanmadan, yakıp yıkmadan, toprağı çamura bulayıp da nefesini almadan, yeşermesine mani olmadan, özünde, ne eksik, ne fazla, tam kıvamında uğrayıp, Var Eden'in selamını ve akabinde kelamını, dalga dalga emanetini tonunda teslim edip, kaybolup giden köpüklere ehemmiyet vermeyip, karışıp, yaşayıp, yaşatıp, gurbetin kucağında, ocağına düşen gurbete de gülümseyip, yolunu bulmayı ümid etmek demek medet etmektir. Bir karaya bir suya dönen dalgalar misali her bir nefes kendi dantelini, kendi nakışlarıyla işlerken bir buraya bir oraya, varlık nakşını işleyen Nakkaş'ın boyalarına çalmak her iilmeği, böylece ümid etmektir beklemek...  

Burası, en güzel boyalarla boyanmış, bir görseniz keşke... Aynı orası gibi, sizin göğünüz bizimki, yeriniz yol yol olmuş, okyanusları da kucağına almış buraya kadar uzanmış. Aynı göğün altında, aynı arzın ekmeğiyle doyarken esasında hepimiz, olsun, buralar... oralar... güzel hatırlansın anılar... 

 Şair diyor ya hani; 

"Beni güzel hatırla, bunlar son satırlar 

Farzet ki bir rüyaydım esip geçtim hayatından 

Ya da bir yağmur, sel oldum sokağında 

Sonra toprak çekti suyu kaybolup gittim 

Belki de bir rüyaydım senin için... 

Uyandın ve ben bittim.

Beni güzel hatırla 

Çünkü sevdim seni ben her şeyini 

Sana sırdaş oldum dost oldum koynumda ağladın 

Yüzüne vurmadım hiçbir eksikliğini 

Beni üzdün kınamadım 

Alışıktım vefasızlığa el oldun aldırmadım 

Beni güzel hatırla, sayfalarca mektup bıraktım sana 

Şiirler yazdm her gece, çoğunu okutmadım 

Sakladım günahını, sevabını içimde 

Sessizce gittim senden öncekiler gibi sen de anlamadın 

Beni güzel hatırla, sana unutulmaz geceler bıraktım 

Sana en yorgun sabahlar, gülüşümü, gözlerimi, sonra sesimi bıraktım 

En güzel şiirleri okudum gözlerine baka baka 

Söylenmemiş merhabalar sakladım her köşeye 

Vedalar bıraktım duraklarda 

Ne arasan bir sevdanın içinde 

Fazlasıyla bıraktım ardımda 

Beni güzel hatırla ....

.... ....

Gidiyorum …" 

  Orhan Veli

Bu şehirde, tam da bu köşeden perdemi her araladığımda, hem şehrime hem bana eşlik eden, şimdilerde de serpilip süzülen, gelene geçene ayırdetmeden bir soluk veren ey güzel...

sen de bizi güzel hatırla olur mu...

Biz seni En Güzel hürmetine, lütfettiği güzellikler hürmetine Güzel başlığında hatırlayacağız Anchorage... inşallah... 

...