Kimisinin yazılarını okurken kahkahaya gark oluyor neredeyse bütün arşivi okuyup bitiriyorum da kimisini okurken gözyaşlarında kayboluyorum.
Çoğunlukla da bi noktada artık tahammül edemiyor gayr-i ihtiyari midir bilmem kapatıveriyorum bir tık'la. Üzüntüye gelemiyorum ya, ondan ilk çocuğuma hamleliğimden beridir haberleri seyretmiyor, eğlenceli bir şey varsa göz ucuyla bakıveriyorum.
Çok dramatik filmler seyretmiyorum, hele entrikalı dizilere hiç gelemiyorum bu zamanlar...
Geçen kardeşimle eski günleri yadederken bir vesileyle, o dönemlere ait bir kaç hüüznlü hatıradan bahsetti de "Aa ben o zamanlar neredeydim? Bana söylemiş miydiniz?" gibi cümleler kuruverdim de sonra hatırladım ki farkındaydım biliyordum da bilmezlikten geliyor, kendi zihnimdeki mutlu dünyama yakıştıramadığım acılı hatıraları yaşanmamış farzediyor, hatıralarımda da onları engelliyordum.
Bu iyi bir şey midir, yok sa psikolojik bir hastalığımın belirtisi midir bilmem, onları aklıma getiremiyorum, hemen unutuveriyorum işte.
Şimdi kışın ülkesinde, evimin çemberinde çocuklarımla bir başıma kalınca, bir kaç blogda hayatın gerçeklerine!(bu da ne demekse) şahit olanların kalemlerine şahit olunca gözyaşlarım akıp gidiyor senelerin acısını çıkarırcasına belki de. "Neden ağlıyosun ki!" sorusuna cevap veremiyorum. Bilmem nedendir alem içre blogları okuyorum, bilmem nedendir ağlıyorum, bilmem nedendir yazıyorum...
2 Yorum:
Umarım hep güzel şeyler okursunuz :)
Güzel dileğin için teşekkürler. Umarım herkes hep güzel şeyler yaşar da onları yazar :)
Yorum Gönder