Moose Gördük Yuppii 2 !

Nedense bugün pek bi keyifliyim.
Garip geldi bana da sanki depresif olmam gerekiyormuş diye kendi kendime hayırdır diye sordum.
Amaan ne bileyim çok şükür işte.
Değişen bir şey yok aslında. Temizlik yapıyorum bir kaç gündür sindire sindire.
Biyolojik ritmimi bozmamaya çalışarak.
Bir ay sonrasında tekrar eve dönmek güzel.
Çok şükür...
Esasında bu yıl için, gidişatı da düşünerek yeniden farklı başlangıçlar yapmayı umuyordum.

Yoo hala umuyorum. Bu yıl daha çok dua etmem gerektiğini kendime her fırsatta hatırlatmak istiyorum.
Ve tabi şükretmeyi...
Hee bi de sabrımı her önüme gelene dağıtmak istemiyorum.
Özünde bu cümle, bir zamandır içinde bocaladığım girdabın kara bir deliğe sürüklendiğinin işaretçisi benim nazarımda. Yani şu demek; her şeye sabrediyormuş gibi bakmamak.
Amaan üç günlük dünya işte. Dertlenecek başka bi şeyler yok da sanki...
Aaaf af! Derdi tasası hiç bitmez.
Kiminki bitmiş ki! -Aslında bu tür yaklaşımdan hiç haz etmem. Ne münasebet yani olabilir her şey nihayetinde Olduran olmasını dilerse... Kimse kim... Kimseninki olmamış diye seninki de olmayacak nazarıyla bakmak hiç benlik değil.- amaaan her neyse...
Ayy sinir oldum kendime, ne kadar karamsarım daha ilk günlerden, yazdıklarımı ben mi yazmışım!
"Benim mi Allahım bu çizgili yüz!" diye soruyor ya şair, tecahül-arifin yegane örnek mısrası...
Ya aslında hayır, yazdıklarım o güne damgasını vuran hislerimin gölgesinde kalanlar.
Peki o zaman mutluyum bugün, çok şükür...
Korkmalı mıyım acaba!?
Amaaan nerden bileyim, mutluyum işte...
Çok şükür...
"Kendimi öpesim var..."

Unutmadan bugün hayatımda ilk defa bir moose'a bu kadar yaklaştım, aramızda kalsın tırstım biraz. Dağlarda yemekleri bitti herhalde sokaklarda dolaşıyor hayvancıklar. Rabbim, Rezzak Rahim Allahım, ne güzel ne değişik yaratmışsın... Hamdolsun...

"Annecim, geyik yemeğini yiyince annesinin yanına mı gitcek?"

moose, penceremizin önünde...